นิทานการตลาด ตอนที่ 6
บนเส้นทางชีวิตสู่ตำแหน่งนักการตลาดของผม ได้เริ่มต้นขึ้นในจังหวะที่ผมถือว่าตัวเองโชคดีที่สุดคนหนึ่งในยุคนั้น เพราะในปีที่ผมเรียนจบ เป็นช่วงจังหวะยุคบุกเบิกร้าน 7-ELEVEN ในประเทศไทยพอดี และวันที่ผมเดินทางไปสมัครงานในเครือเจริญโภคภัณฑ์เมื่อปีนั้น ความจริงผมยังไม่รู้จักด้วยซ้ำว่าร้าน 7-ELEVEN คืออะไร เขาขายอะไรกัน และผมไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิตเลยว่า ร้านคอนวีเนี่ยนสโตร์ หรือแปลเป็นไทยว่าร้านสะดวกซื้อนั้นหมายถึงร้านที่เขาขายอะไรกัน
ผมได้แต่เรียกร้าน 7-ELEVEN ในใจของผมเองว่า ร้านมินิมาร์ทเล็กๆ ที่เิปิดขาย 24 ชั่วโมงนั่นเอง จะให้เรียกอย่างอื่นก็ไม่ค่อยถนัดเอาเสียเลย ตำแหน่งเริ่มต้นของผมที่ได้รับมอบหมายก็คือ เจ้าหน้าที่ฝ่ายส่งเสริมการขาย ซึ่งอาจเป็นเพราะผมเรียนวิชาหลักการส่งเสริมการขาย และหลักการโฆษณาได้เกรด A มาทั้ง 2 วิชา ทำให้การสัมภาษณ์เข้าทำงานในวันนั้นจึงผ่านตากรรมการเข้าสู่บริษัีทในเครือเจริญโภคภัณฑ์จนได้
น่าขำมากทีี่่บริษัทยักษ์ใหญ่อย่างเครือซีพี มีพนักงานในสำนักงานใหญ่มากมาย แต่ทั้งบริษัทมีโทรศัพท์เพียง 2 เลขหมาย และแฟกซ์อีก 1 เลขหมาย ทุกวันแต่ละคนต้องแย่งกันใช้โทรศัพท์กันวุ่นวายไปหมด ส่วนจะเอาเงินไปซื้อโทรศัพท์มือถือใช้ก็เป็นไปไม่ได้เลย เพราะในปีนั้นโทรศัพท์มือถือต่ำสุดก็เครื่องละ 7-8 หมื่นบาทขึ้นไป ไม่มีต่ำกว่านั้นแม้แต่สักยี่ห้อเดียว
จึงมีทางออกเดียวที่จะติดต่อสื่อสารกันได้ก็คือ ต้องไปซื้อเพจเจอร์มาใช้ ซึ่งก็เครื่องละเกิน 5 พันบาทขึ้นไป ใครจะติดต่อเข้ามาทางเราก็ต้องฝากข้อความผ่านทางเพจเจอร์ แล้วเราก็ไปวิ่งหาตู้โทรศัพท์หยอดเหรียญ ซึ่งมีเพียงไม่กี่ตู้บนถนนสีลม เพื่อติดต่อกับซัพพลายเออร์ทั้งหลาย ตอนนั้นพวกเราทำงานอย่างขลุกขลักกันมาก แต่ทุกคนก็มีความสุขกันดี รักกันมาก ทุกคนต่างช่วยเหลืองานกันทุกฝ่าย ทุกแผนก เพราะทั้งบริษัทมีกันเพียงไม่กี่คนเท่านั้นเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น