นิทานการตลาด ตอนที่ 8
ในฐานะที่ผมเป็นบุคคลากรกลุ่มบุกเบิกธุรกิจ 7-ELEVEN ในยุคแรกเริ่ม และได้ทำงานใกล้ชิดกับผู้บริหารที่มีฝีมือระดับเซียนอย่างคุณยุทธศักดิ์ ภูมิสุรกุล และคุณปรีชา เอกคุณากูล ทำให้ผมเริ่มสำคัญตัวเองผิด คิดว่าตัวเองเป็นนักการตลาดที่เก่งมาก คิดแผนส่งเสริมการขายอะไรออกมา ก็จะถูกเจ้านายอนุมัติและยอมรับเรื่อยมา เริ่มจากพนักงานใหม่สู่ตำแหน่งพนักงานที่ได้รับการเลื่อนชั้นเป็นผู้จัดการแผนกส่งเสริมการขายในระยะเวลาเพียง 2-3 ปี ก็ยิ่งทำให้ตัวเองลำพองใจ สำคัญตัวเองผิดไปใหญ่โต
จากพนักงานตำแหน่งเล็กๆ ก้าวสู่ตำแหน่งผู้จัดการแผนกส่งเสริมการขาย ยิ่งตอกย้ำให้ผมสำคัญตัวเองผิด คิดว่าตัวเองได้กลายเป็นนักการตลาดขั้นเซียนไปเสียแล้ว นึกว่าตัวเองปลีกกล้าขาแข็ง บินได้สูงและบินได้ไกลแล้ว จึงเริ่มหาทางออกจาก 7-ELEVEN ไปทำงานในบริษัทอื่นที่ยิ่งใหญ่กว่า โด่งดังกว่า และที่สำคัญที่สุดให้ผลตอบแทนในอัตราที่สูงกว่า และจุดนี้เองถือว่าเป็นจุดหักมุม สู่ความล้มเหลวครั้งแรกสุดในชีวิตของนักการตลาด ที่บังเกิดขึ้นในชีวิตของผม และผมเลือกไปเป็นฝ่ายขายในบริษัทปูนซีเมนต์ ที่ผมวาดหวังว่าโก้หรู เงินเดือนสูง มีรถให้ใช้ด้วย 1 คัน
ผมถือว่าตัดเองตัดสินใจผิดพลาดใหญ่หลวงเมื่อเวลาผ่านไปราว 4 เดือน ผมเพราะไม่ถนัดเอาเสียเลยจริงๆ ที่จะต้องคอยไปปรนนิบัติเจ้าของร้านวัสดุก่อสร้างมากมาย ต้องคอยไปเอาใจเจ้าของกิจการที่บางรายก็แทบจะพูดภาษาคนดีๆ ไม่รู้เรื่อง บ้าอำนาจ คิดว่าตัวเองใหญ่ ผมกลุ้มใจเป็นที่สุดที่ตัดสินใจลาออกจาก 7-ELEVEN มาเพื่อหลายเดือนก่อน แต่ผมก็แข็งใจบากหน้าไปเล่าคามในใจใ้ห้กับคุณยุทธศักดิ์ ภูมิสุรกุล ฟัง จนท่านให้โอกาสผมกลับคืนสู่ตำแหน่งงานเดิมคือ ผู้จัดการแผนกส่งเสริมการขาย ในเวลาต่อไปอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งเรียกว่า ราวกับชีวิตได้เกิดใหม่อีกครั้งในแวดวงนักการตลาดเต็มตัว
และหากวันนั้นถ้าคุณยุทธศักดิ์ ภูมิสุรกุล ไม่ให้โอกาสผม รับรองได้ว่าโอกาสที่ผมจะกลับคืนสู่สังเวียนนักการตลาดก็คงจะมืดมน เพราะผมคงต้องทนฝืนที่จะทำงานฝ่ายขายในบริษัทปูนซีเมนต์ ที่มีรายได้มากมายพร้อมรถยนต์ให้ใช้ตลอดมา เพราะจะให้ผมลาออกจากบริษัทปูนซีเมนต์ แล้วไปหางานอื่นที่ไม่ใช่ซีพี ก็คงไม่ใช่ทางเลือกของผมในห้วงเวลานั้นเป็นแน่
มาถึงวันนี้ ผมจึงขอเตือนย้ำเ็ป็นสำคัญไว้ให้คนรุ่นหลังได้ตระหนักว่า ขณะที่ตัวเองเป็นพนักงานใหม่ในองค์กรที่มีอายุงานยังไม่ครบ 5 ปีเต็ม ก็อย่าเพิ่งผยอง อย่าเพิ่งสำคัญตัวเองผิด และให้ตระหนักด้วยว่า ทุกความคิดของเรา มันถูกกรองด้วยสมองขั้นเซียนของหัวหน้างานเราอีกหลายระดับ จากนั้นจึงออกมาเป็นแผนการตลาดธรรมดาๆ ที่เรารับผิดชอบได้ ไม่มีองค์กรยักษ์ใหญ่ที่ไหน เขาจะเอาความสำเร็จหรือความล้มเหลว มาผูกติดไว้กับคนที่สมองยังอ่อนปวกเปียกของบัณฑิตใหม่ที่มีประสบการทำงานไม่เกิน 5 ปี อย่างแน่นอน
ขอให้เชื่อว่า..แผนการตลาดดีๆ ทุกแผนที่แม้จะดูเหมือนว่าเราเป็นต้นคิด แต่ให้ตระหนักอย่างสูงสุดว่า มันล้วนได้ถูกกรองจากสมองที่ฉลาดปราดเปรื่องยิ่งกว่าเราหลายเท่านัก คอยทำให้แผนการตลาดทุกๆ แผนของเรากลายเป็นแผนการตลาดที่ถูกยอมรับจากลูกค้ามากมายของบริษัท ... เสียใจที่ตัวเองลำพองใจมากเกินไปในห้วงเวลานั้น ที่ผมได้สำคัญตัวเองผิดอย่างใหญ่หลวงนั่นเอง
เขียนโดย อาจารย์วรกร ชำนาญไพศาล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น